Πηνελόπη Δέλτα - Παραμύθια και Άλλα

Σε αυτό το βιβλίο υπάρχει μία συλλογή παραμυθιών, τα οποία είναι:

Ο φόρος της δόξας

Πρωτοχρονιάτικο παραμύθι

Εκεί π' ανθίζουν οι δάφνες

Τρεις βασιλοπούλες

Τα τρία κεράκια

Μεσολογγίτικα Χριστούγεννα

Η καρδιά της βασιλοπούλας


Η μεγαλύτερη μορφή της νεοελληνικής παιδικής λογοτεχνίας. Κόρη του εθνικού ευεργέτη Εμμανουήλ Μπενάκη, γεννήθηκε στην Αλεξάνδρεια όταν ο Ελληνισμός ανθούσε στην κτισμένη από το Μ. Αλέξανδρο μεγαλούπολη της Αιγύπτου.
Γεννήθηκε το 1874 στην Αλεξάνδρεια κι ήταν το 3ο παιδί του Εμμανουήλ Μπενάκη και της Βιργινίας Χωρέμη. Είχε 2 μεγαλύτερα αδέλφια, την Αλεξάνδρα και τον Αντώνη, το γνωστό "Τρελαντώνη" του ομώνυμου βιβλίου της. Μετά τη γέννησή της ακολούθησαν άλλα 3 παιδιά, ο Κωνσταντίνος (που πέθανε σε ηλικία 2 ετών), ο Αλέξανδρος κι η Αργίνη.
Η οικογένεια μετακόμισε προσωρινά στην Αθήνα το 1882, όπου η Πηνελόπη παντρεύτηκε τον πλούσιο Φαναριώτη βαμβακέμπορο Στέφανο Δέλτα. Μαζί του απέκτησε 3 κόρες: τη Σοφία (μετέπειτα Μαυροκορδάτου), τη Βιργινία (μετέπειτα Ζάννα) και την Αλεξάνδρα (μετέπειτα Παπαδοπούλου). Επέστρεψαν στην Αλεξάνδρεια το 1905, όπου γνώρισε τον Ίωνα Δραγούμη, τότε υποπρόξενο της Ελλάδας στην Αλεξάνδρεια. Ανάμεσά τους αναπτύσσεται ένας μεγάλος έρωτας, εκείνη όμως δε μπορεί ν' αντιταχθεί στις κοινωνικές επιταγές και την υποχρέωσή της απέναντι στο σύζυγο και τα παιδιά της. Η πλατωνική αυτή σχέση της με τον Δραγούμη τελειώνει το 1908, όταν αυτός συνδέεται με τη Μαρίκα Κοτοπούλη.
Αργότερα έζησε ένα διάστημα στη Φρανκφούρτη στη Γερμανία (1906-1912). Τον καιρό εκείνο στη τουρκοκρατούμενη ακόμα Μακεδονία μας διεξαγόταν ο Μακεδόνικος Αγώνας που έληξε ένδοξα με την απελευθέρωση της το 1912. Εκείνη την κρίσιμη για την πατρίδα μας εποχή ζώντας σε ξένη γη η λογοτέχνιδα εξέδωσε στο Λονδίνο τα πρώτα παλλόμενα από αγνό πατριωτισμό παιδικά βιβλία της: "Για Τη Πατρίδα" (Λονδίνο 1909 -με εικονογράφηση του Νικηφόρου Λύτρα) μαζί με το παραμύθι "Η Καρδιά Της Βασιλοπούλας", "Παραμύθι Χωρίς Όνομα" (Λονδίνο 1910 -μια αλληγορία για το δυναμισμό του νέου Ελληνισμού), "Στον Καιρό Του Βουλγαροκτόνου" (Λονδίνο 1911 - μεγάλο ιστορικό αφήγημα από τον καιρό της δόξας του Βυζαντίου).
Το 1915 εκδίδει στην Αθήνα τα "Παραμύθια Και 'Αλλα". Από το 1916, ενώ μαινόταν ο Α' Παγκ. Πόλ. (1914-1918), εγκαταστάθηκε οριστικά στην Αθήνα. Εδώ βρισκόταν από το 1910 κι ο πατέρας της κι είχεν ήδη διατελέσει Βουλευτής, Υπουργός και το 1914-1916 Δήμαρχος Αθηναίων. Αυτός χάρισε στην Αθήνα τη Μπενάκειο Βιβλιοθήκη, το Νοσοκομείο Ερυθρού Σταυρού, το Δημοτικό Σταθμό Πρώτων Βοηθειών κι άλλα κοινωφελή ιδρύματα. Ανέπτυξαν στενή φιλία με τον Ελευθέριο Βενιζέλο, τον οποίο και προσκαλούσαν συχνά στην εξοχική τους οικία στη Κηφισιά.
Η κόρη του εθνικού ευεργέτη πρόσφερε στο Έθνος μεγαλύτερη ευεργεσία από τον πατέρα της με τα υπέροχα παιδικά βιβλία που χάρισε στα Ελληνόπουλα, τη χρυσή ελπίδα του Έθνους και μ' αυτά ενέπνευσε σε αναρίθμητες παιδικές ψυχές αισθήματα ευγένειας, ανθρωπισμού και πατριωτισμού. Μ' αυτά τους εμφύτευσε εθνική υπερηφάνεια για ό,τι ωραίο πρόσφερε ο Ελληνισμός στην ανθρωπότητα και βαθειά αγάπη προς τις αθάνατες αξίες της ελληνοχριστιανικής κληρονομιάς μας.
Το 1921 εκδίδονται τα διηγήματα "Τ' Ανεύθυνα" (Ψυχές παιδιών -Για γονείς και δασκάλους), το 1925 "Η Ζωή Του Χριστού" (με βάση τις πληροφορίες των Ευαγγελιστών, εμπλουτισμένες με ιστορικές και γεωγραφικές γνώσεις της εποχής και του περιβάλλοντος του Χριστού), το 1934 "Ο Μάγκας" το 1937 το ιστορικό αφήγημα "Τα Μυστικά Του Βάλτου" (από το Μακεδόνικο Αγώνα). Παιδαγωγικού περιεχομένου είναι το βιβλίο της: "Στοχασμοί Για Την Ανατροφή Των Παιδιών Μας" (για γονείς και δασκάλους). Τα βιβλία της αγαπήθηκαν και διαβάστηκαν πολύ, όπως αποδεικνύεται κι από τις πολυάριθμες επανεκδόσεις τους.
Ζούσε με πλήρη συνέπεια προς τις αρχές που διακήρυσσε: "Πρόσεχε, μην είναι θεωρητικές οι σκέψεις σου. Πρόσεχε, μη και δεν τις εφαρμόζεις στη ζωή". Είχε οργανώσει στο σπίτι της ιατρείο για τους φτωχούς κι αγωνιζόταν να τους ανακουφίζει οικονομικά. Ο σύζυγος της Στέφανος Δέλτας διακρίθηκε για τη μεγάλη συμβολή του στην επίλυση των προβλημάτων του 1,5 εκατομμυρίου προσφύγων της Μικρασιατικής Καταστροφής. Διορίσθηκε το 1923 μέλος της 4μελούς (από έναν Αμερικανό, ένα Αγγλο και δύο Έλληνες) Επιτροπής Αποκαταστάσεως Προσφύγων, που ιδρύθηκε τότε και μες στα επόμενα έτη επιτέλεσε τεράστιο έργο.

Εκείνα όμως τα έτη άρχισε ένα προσωπικό πρόβλημά της. Από το 1925, τη χρονιά που πρωτοδημοσίευσε τη "Ζωή Του Χριστού", άρχισε η ίδια να σηκώνει το σταυρό μιας ασθένειας που την άφησε μισοπαράλυτη. Το 1929, ξεκίνησε τη συγγραφή της 3λογίας "Ρωμιοπούλες", η οποία τελείωσε το 1939. Το 1ο βιβλίο, "Το Ξύπνημα", καλύπτει γεγονότα των ετών 1895-1907, η "Λάβρα" καλύπτει τα έτη 1907-1909 και το "Σούρουπο" τα έτη 1914-1920. Στο μεταξύ είχεν εκδώσει τον "Τρελαντώνη", το 1932.
Το 1941, ο Φίλιππος Δραγούμης, της εμπιστεύεται τα ημερολόγια και το αρχείο του αδερφού του, Ίωνα, στα οποία η Δέλτα πρόσθεσε περίπου 1000 χειρόγραφες σελίδες με σχόλια για το έργο του. Στις 27 Απριλίου 1941, τα γερμανικά στρατεύματα καταλαμβάνουν την Αθήνα κι υψώνουν στην Ακρόπολη τη σημαία με τον αγκυλωτό σταυρό. Η Πηνελόπη Δέλτα αυτοκτονεί στις 2 Μάη 1941, παίρνοντας δηλητήριο -είχανε προηγηθεί κι άλλες απόπειρες αυτοκτονίας στο παρελθόν- μην αντέχοντας τον πόνο για την κατάκτηση της πατρίδας μας. Στον τάφο της, στον κήπο του σπιτιού της, χαράχτηκε η λέξη ΣIΩΠH.
Μετά το θάνατο της εξεδόθη από τον Ξ. Λευκοπατρίδη σε ογκώδη τόμο "Η Αλληλογραφία Της Π.Σ. Δέλτα 1903-1940", όπου παρελαύνουν εξέχοντα πρόσωπα της πολιτικής, των γραμμάτων και των επιστημών κι όπου εκφράζονται ολοζώντανα οι ιδέες και τάσεις που χαρακτήριζαν τότε την ελληνική διανόηση και πολιτική.
Σήμερα, τόσα χρόνια μετά το θάνατο της μεγάλης λογοτέχνιδας, τα βιβλία της διαβάζονται με την ίδια αγάπη.